Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.
Haec dicuntur fortasse ieiunius;
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Minime vero istorum quidem, inquit.
Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.
Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Quid Zeno?: Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Sullae consulatum?: Reguli reiciendam;
Explanetur igitur.: Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
Etiam beatissimum?: Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;
Explanetur igitur.: Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Itaque prima illa commendatio, quae a natura nostri facta
est nobis, incerta et obscura est, primusque appetitus ille
animi tantum agit, ut salvi atque integri esse possimus.

Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit
admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam.

Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis.

Quae ista amicitia est?

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Duo Reges: constructio interrete. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Laboro autem non sine causa; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.